PRIMUM facinus novi principatûs fuit, Postumi Agrippæ
cædes : quem ignarum inermumque quamvis firmatus
animo Centurio ægrè confecit. Nihil de eâ re Tiberius
apud Senatum disseruit.Patris jussa simulabat, quibus
præscripsisset tribuno custodiæ adposito, "ne cunctaretur
Agrippam morte adficere, quandòque ipse supremum
diem explevisset." Multa sine dubio sævaque Augustus
de moribus adolescentis questus, ut exilium ejus Senatusconsulto
sanciretur, perfecerat: ceterùm in nullius
umquam suorum necem duravit : neque mortem nepoti
pro securitate privigni inlatam, credibile erat.  Propius
vero, Tiberium ac Liviam, illum metu, hanc novercalibus
odiis, suspecti et invisi juvenis cædem festinavisse.  Nuntianti
centurioni, ut mos militiæ, "factum esse quod
imperâsset:"  "neque imperâsse sese, et rationem facti
reddendam apud senatum," respondit.  Quod postquàm
Sallustius Crispus, particeps secretorum (is ad tribunum
miserat codicillos,) comperit; metuens ne reus subderetur,
juxta periculoso ficta seu vera promeret, monuit Liviam,
"ne arcana domûs, ne consilia amicorum, ministeria
militum vulgarentur : neve Tiberius vim principatûs resolveret,
cuncta ad senatum vocando. Eam conditionem
"esse imperandi, ut non aliter ratio constet, quàm si uni
reddatur."